“เอ้า...ว่าธุระของเจ้ามาซิ”

        พ่อปู่หันมาสบตากับดาวดารินอย่างจัง หญิงสาวขนลุกซู่ นิ่งอึ้งอยูสัก่ครู่หนึ่ง

        “ตอบพ่อปู่ไปซิลูก”

        นางลดาคะยั้นคะยอลูกสาว

        “เรื่องที่เจ้าจะมีเคราะห์หนักตอนเบ็ญจเพสใช่ไหม”

       “ใช่จ้ะพ่อปู่”

        หญิงสาวตอบรับพ่อปู่อย่างแปลกใจในความที่ท่านรู้ความคิดของตนเอง

        “พ่อปู่มีทางช่วยลูกฉันบ้างไหม เจ้าประคู้ณ”

        นางลดาพูดเสียงสั่น ยกมือไหว้ท่วมหัว

        “ขอให้เจ้าจงหมั่นทำความดีไว้ให้มั่น อย่าเผลอไผลหลงระเริงไปในทางชั่วร้ายที่อาจเข้ามายั่วยุ อย่างเด็ดขาด”

        พ่อปู่พูดพลาง มือเอื้อมหยิบของสิ่งหนึ่ง จากหิ้งบูชา ทุกคนมองมาเป็นตาเดียวกัน

        “พ่อจะส่งเจ้าจุกไปช่วยเจ้าในยามคับขัน เมื่อถึงยามนั้นให้เจ้าจงตั้งส่ติอธิษฐานถึงพ่อปู่เทวัลย์กับเจ้าจุกในขวดนี้”

        “เจ้าจุก!”

        เด็ดกับดวงอุทานเสี่ยงลั่นเมื่อมองเห็นเด็กผมจุกในขวดแก้วใบเล็กอย่างเต็มตา เด็กฝาแฝดกระโดดเข้าไปกอดแม่ลดาสุดที่รักทั้งซ้ายขวาอย่างเหนียวแน่น ตัวสั่นผับๆ

        “ถูกแล้ว เจ้าจุก กุมารทองน้อยของพ่อเอง”