“เราเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่เค้าจะขับรถเก๋งสีบรอนซ์มาจอดใกล้ๆกับคณะของเราที่มหาวิทยาลัยนะ”

       ดาวดารินจดจำเรื่องราวไว้ในจิตใต้สำนึก

       “งั้นเราจะ คอยสังเกตแล้วรีบจำเลขทะเบียนมาจดไว้ให้ทันนะ”

      เพ็ญพรเตรียมวางแผน หันไปมองหน้าชุติมา กับชมพู่ ต่างพยักหน้าให้กัน

       ดาวดาริน นึกถึงชายผู้นี้ เวลาที่เขาจอดรถทีไร แล้วตนเองจะเดินเข้าไปใกล้ เขาจะรีบออกรถอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถจะจดจำเลขทะเบียนได้ทันเลยสักครั้ง จำได้แต่เพียงว่าเป็นเลขทะเบียนรถ ที่มีตรา ก.ท. คือกรุงเทพ 

       เด็กสาวผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง พบกับสายตาของชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองมาด้วยแววตาแสดงความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง สายตาประสานกันกับคนที่เติบโตมาด้วยกันเหมือนเป็นพี่น้อง ความผูกพันเริ่มทวีคูณแบบไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มเข้ามาแทนที่ข้างในอวัยวะที่มีหน้าที่สูบฉีดโลหิตไปเลี้ยงส่วนต่างๆของร่างกาย ดวงตาสุกสกาวของเด็กสาวมีแววเขินอาย สายตาของปราชญ์เปรื่องเริ่มมองเห็นความสวยงามของเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า เธอเริ่มมีผิวพรรณเปล่งปลั่งมีเนื้อมีหนังเพิ่มขึ้น แก้มที่เคยยาวเรียวกลับมีเนื้อแก้มขึ้นมาเป็นสีชมพูเรื่อๆ ชายหนุ่มแอบยิ้มโดยไม่รู้ตัว

        เพื่อนสาวทั้งสามคนแอบมองเห็นความเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกอะไรบางอย่างของคนทั้งสอง ชมพู่แอบสะกิดเพ็ญพรที่กำลังมองอยู่ แล้วเอามือปิดปากในรอยยิ้มของตนเองเพื่อไม่ให้พฤติกรรมกับเสียงที่อาจจะเล็ดลอดออกมา ในขณะที่ชุติมาแอบมองดูชายหนุ่มอยู่เพียงฝ่ายเดียว น่าแปลกนะ เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หรือว่าเธอกำลังแอบปลื้มชายหนุ่มผู้นี้อยู่ โดยไม่ยอมรับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น

        “ดาวต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้แล้ว”

        หญิงสาวทำลายความเงียบ บอกกับชายหนุ่มและมองหน้าเพื่อนไปรอบๆ

        “อ้าว ทำไมล่ะใยดาว สายน้ำเกลือยังไม่ได้ดึงออกเลย”  

        ชมพู่กังวลใจ เหมือนกับเพื่อนๆ ที่มองดูดาวดารินกำลังดึงสายน้ำเกลือออก อย่างตกตะลึง

        “นี่ก็เย็นมากแล้ว เรารูสึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ ต้องรีบกลับบ้านน้าที่บางลำพูแล้วละ”

         ไม่มีใครทัดทานหญิงแกร่งแบบดาวดารินได้ เธอบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว เตรียมที่จะโลดแล่นเดินหน้าต่อไป