ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง ลอยเด่นอยู่ในอากาศเหนือน่านน้ำบางปะกง บอกสัญญาใกล้เข้ามาเวลาเย็น ดาวดารินรีบสาวเท้าก้าวเดินให้ถี่ขึ้น ถี่ขึ้น สองข้างทางเดินดินมีบ้านเรือนตั้งอยู่เรียงรายเป็นระยะๆ อยู่ริมฝั่งแม่น้ำที่คดเคี้ยวคล้ายรูปมังกร

       บ้านเรือนในละแวกนี้ปลูกสร้างกันแบบทรงหนีน้ำเป็นส่วนใหญ่ มีไต้ถุนสูงโปร่งโล่ง ต่างกันที่วัสดุก่อสร้าง บางบ้านก็เป็นตึกใช้เสาปูน บางบ้านก็เป็นเสาไม้รวมทั้งฝาบ้านก็เป็นไม้ไม่แข็งแรง เวลาถูกคลื่นลมแรงซัดโหมกระหน่ำมาคราใด ก็มีอันทรุดโทรมไปตามกาลเวลาตามฐานะ ตามแต่โชคชะตาฟ้าบันดาลให้กับเหล่าชาวประมงน้ำจืดที่เติบโตขึ้นมาแบบหาเช้ากินค่ำ

      ป่านนี้พวกเพื่อนนักเรียนที่มายืนรวมกลุ่มรอรถรับส่งนักเรียน คงกลับถึงบ้านกันเรียบร้อยแล้ว มองเข้าไปในรั้วบ้านหลังนี้ เห็นเด็กตัวน้อยๆ กำลังวิ่งเล่นกับหมาพันธุ์ขนยาวค่อนข้างปุย

      ดาวดารินเคยถามครูเล็กว่า คุณครูคะ หมาพันธุ์ขนยาวค่อนข้างปุย ท่าทางเชื่องๆ น่ารัก ชอบเล่นหยอกเย้ากับเจ้าของ เขาเรียกว่าหมาพันธุ์อะไรคะ  ครูเล็กร้องอ๋อ...บอกว่าชื่อหมาพันธุ์ พุดเดิล

       ชื่อแปลกดีนะ น่ารักมากด้วย เด็กสาวรำพึงกับตนเอง ถ้าเราโตขึ้นมีเงินมากขึ้น เราคิดจะไปซื้อหมาพันธ็พุดเดิลมาเลี้ยงไหมนะ หรือจะเลี้ยงเจ้าด่าง หมาพันธุ์ไทยลายด่างสีขาวสลับดำที่นอนคุดคู้อยู่หน้าบ้านรอคอยการกลับมาของดาวดารินจากโรงเรียนทุกวัน

       เดินผ่านบ้านเรือนมาหลายหลัง ภาพของเจ้าหมาพุดเดิลที่แสนน่ารักผุดขึ้นมาในความคิดคำนึง แต่แล้วจู่ๆ ภาพนี้ก็หายไปกลายเป็นภาพหมาตัวหนึ่งเข้ามาปรากฏกายแทนที่เจ้าหมาพุดเดิล มันเป็นหมาตัวจริงๆ ที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า แต่มันไม่ได้มีขนยาวค่อนข้างปุยเหมือนเจ้าพุดเดิล ลำตัวของมันสูงใหญ่ ไม่ได้เตี้ยสั้นเหมือนพุดเดิล ปากและฟันของมันเริ่มแยกเขี้ยว

        นี่มันไม่ได้เชื่อง ไม่ใช่เป็นหมาแบบที่ชอบเล่นชอบหยอกเย้าเลยสักนิด แต่มันกำลังทำท่าจะกระโจนทะยานเข้ามาหาดาวดารินเหมือนหมาพันธุ์ร็อทไวเลอร์ที่ใครต่อใครต้องพร่ำเพ้อเรียกหาคุณหมอเวลาที่โดนมันขบกัด