เด็กสาว ตกใจ สุดขีด คิดถึงตึกชั้นสามเป็นเป้าหมาย ทันที ลำตัวหมุนกลับเข้าบ้านด้านใน ชนกับร่างของน้านวลใย โครมใหญ่ แล้วทั้งน้าและหลาน ก็ติดปีกบินวิ่งขึ้นบันไดไปยังที่หมายอย่างไม่คิดชีวิต

       เรี่ยวแรงของเด็กสาวพาตนเองมาหยุดยืน เหนื่อยหอบ หายใจถี่แรง ตรงห้องห้องหนึ่งที่มี ประตูเปิดไว้ เปิดไฟสว่างจ้า กำลังอยู่ในช่วงเวลาตีห้า เธอชะโงก ยื่นหน้าเข้าไปในห้อง มองหาเจ้าของห้อง แต่ไร้ซึ่งวี่แวว เตียงนอนมีผ้าคลุมเตียง ราบเรียบ ไม่มีร่องรอยของการนอนแต่อย่างใด เห็นแต่หน้าต่างเปิดไว้ ดาวดารินใจหายวาบ

       เธอวิ่งเข้าไปประชิดขอบหน้าต่าง จังหวะเดียวกันกับที่นางนวลใยวิ่งขึ้นมาถึง ตามหลานสาวเข้าไปอย่างกระชั้นชิด ทั้งสอง ชะโงกหน้าออกไปทางหน้าต่าง ด้านนอก

       “นิสา ! อย่า...อย่านะ”

       “นิสาลูกแม่ ทำไมทำอย่างนี้ อย่าทำเลยลูก...”

       เด็กสาวที่ถูกเรียกว่า นิสา กำลังยืนเหยียบ กันสาดด้านหน้าที่ยื่นออกไปกว้างประมาณสามสิบเซ็นติเมตร อย่างน่าหวาดเสียว ในชุดนักศึกษา กระโปรงสั้น คาดว่าเธอคงเพิ่งกลับเข้าบ้าน ตอนเช้ามืด เมื่อสักครุ่นี้เอง

       เธอเงยหน้าขึ้นมา มองตามเสียงคนเรียกด้วยสีหน้าแดงก่ำ ดวงตาแข็งเครียด มีน้ำตาไหลเป็นทาง ผ่านร่องแก้มลงมา เตรียมที่จะหยดตรงลงปลายคาง สองข้าง ข้างละหยด