อาหารมื้อกลางวันที่โรงเรียนผ่านไป ด้วยผัดผักกับวิญญาณหมูเช่นเคย เพื่อนบางคนก็ห่อข้าวกับหมูทอดมา ปราศจากผัก บางคนก็ทอดไข่เจียวใส่ผัก ตามฐานะของตนเอง แต่ในวงเพื่อนๆ ชั้นมัธยม ไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะกัน ขณะที่ดาวดาริน กำลังรับประทานอาหารอยู่กับเพื่อนๆ บนสนามหญ้า ใต้ต้นไม้ ข้างสนามฟุตบอล

       มีเสียงประกาศจากห้องประชาสัมพันธ์ กระจายเสียงเวลาพักกลางวัน

       “ประกาศ... มีจดหมายลงทะเบียนของ เด็กหญิง ดาวดาริน สาริน  และมีจดหมายของ...”

       เสียงประกาศดังมาถึงวงข้าวของดาวดารินกับเพื่อน

       “ดาว... เธอมีจดหมาย กะเค้าด้วยหรือ ตั้งแต่รู้จักกันมา ก็เพิ่งได้ยินนี่แหละ”   

       เพ็ญพร เพื่อนสนิทร่วมชั้นของดาวดาริน ถามด้วยความแปลกใจ

       “จริงสินะ แหนะ ใครส่งมาหนอ อยากรู้จังนะ ดาว”

       ในวงข้าว ต่างตื่นเต้น แปลกใจ ดาวดาริน ลุกขึ้นนั่ง

       “เดี๋ยวเรามานะ”

       เธอใส่พลังงานของตนเองล้วนๆ ลงไปในร่างผอมเพรียวบางของเธอ ที่เป็นมนุษย์เตรียมพร้อมที่จะกลายร่างเป็นเหมือนยานพาหนะ แล้ววิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ท่ามกลางความตกอกตกใจของเพื่อนๆ

       ดาวดาริน ยังจำภาพที่ครูเล็กยิ้มชื่นชม เมื่อคลี่ม้วนกระดาษงานออกแบบแฟชั่น ที่ดาวดารินวาดและระบายสี เป็นชุดราตรียาว สีน้ำเงินเข้ม ส่วนบนมีรอยเว้า สลักปลายผ้าด้วยเลื่อมสีทองลายไทย ส่วนเอวเว้าเข้าหาลำตัวอย่างอ่อนโยน ด้วยดอกไม้ปักลีลาอ่อนช้อย ทั้งดอกและใบ สวยงามสดใส รับกับปลายผ้าส่วนล่างที่ปักเลื่อมลายไทย กลมกลึง ปลายแหลมระย้าไปทางด้านหลัง

       ทันที ที่ซองจดหมายถูกเปิดออก