ชายหนุ่มครุ่นคิด พวกมันเป็นใครกันนะ ทำไมต้องมาทำร้ายเรา ในช่วงนี้ดาวดารินหายไป หรือว่า...มันจะรู้เรื่องดาวดาริน...       

        ที่ห้องทนายความบริษัทตะวันยอแสง จามรีเดินเข้าไปยืนกอดอกเชิดหน้า

      “นี่คุณชาลี ได้เวลาเปิดพินัยกรรมแล้วมิใช่หรือ”

      “ยังมีคนมาไม่ครบนี่ครับ”

      “ใครกัน อ๋อ... แม่ดาวดารินงั้นเหรอ ก็ไม่เห็นจะต้องเกี่ยวอะไรกับพินัยกรรมนี่ ลุกบุญธรรมรึก็ไม่ใช่ ก็แค่เด็กนักเรียนทุนในความปกครอง”

       จามรีต่อว่าทนายความประจำตระกูลกาญจนนิจและเป็นทนายความประจำบริษัทตะวันยอแสง

       “แต่คุณศุภกาญจน์สั่งไว้ครับ ว่าให้คุณดาวดารินมานั่งฟังด้วย”

       “แต่คุณก็รู้ว่าเค้าหายตัวไป งานบริษัทก็กำลังปั่นป่วน”

       ทนายความหยุดคิดครู่หนึ่ง

       “เอาละครับ ผมจะเปิดพินัยกรรมในวันศุกร์นี้ครับ”

        จามรียิ้มเยาะ รู้สึกว่าอะไรๆ ดูง่ายขึ้น

        แสงตะวันเริ่มสาดส่องยามเช้าตรู่ ได้ยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว แต่คนที่นอนอยู่ในถุงดำยังนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนชายหาดสีคล้ำ มืออันเหี่ยวย่นของยายนุ่มค่อยๆ แกะถุงดำออก

        หญิงชราผงะตกใจสุดขีด ยืนตัวสั่นงันงก

        “ช่วยด้วย...ช่วยด้วย เร็วๆ”

        “มีอะไรล่ะแม่ ยืนตัวสั่นเชียว”

        ลูกสาวยายนุ่มวัยสีบสี่ผิวคล้ำรูปร่างผอมบางรีบวิ่งเข้ามา เห็นเหตุการณ์ก็ตกใจตามกัน

        “วู้...วู้...ช่วยด้วย”

        ผู้คนหญิงชายวิ่งกรูกันเข้ามาจ้าระหวั่น

        ชาวเกาะปิลัน ช่วยกันผายปอดหญิงสาว แต่ดาวดารินก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ